«Μαμά» ή «μητέρα»; «Μάνα» ή «μανούλα»;
Οπως και να την πεις, εκείνη δεν έχει πρόβλημα, δεν τη νοιάζει καν.
Της αρκεί να είσαι καλά.
Αλλωστε, είσαι Δώρο Θεού…
Η αγάπη της άδολη, απ’ την πρώτη στιγμή.
Η μόνη της έννοια πώς θα είσαι γερό, να μεγαλώνεις όμορφα, να ‘ναι η ζωή σου Ανοιξη.
Για ένα σου φιλί μελώνει.
Μία αγκαλιά σου είν’ ο κόσμος ολόκληρος.
Ενα σκέρτσο σου της φέρνει στο νου την πρώτη στιγμή που σε αντίκρισε, τότε που ξέχασε μεμιάς τους πόνους της γέννας.
Και μετά αποχωρίστηκες το κορμί της, αυτό που σε κράτησε σφιχτά μέσα του μέχρι να ξεπροβάλλεις.
Κι ας μην ήσουν η Γλυκερία των ονείρων της.
Κι ας μην ήσουν ο Αλκιβιάδης του δικού της παραμυθιού.
Της έφτασε ένα τριχωτό, γλυκό ασχημόπαπο, για να γίνει το αστέρι της καρδιάς της.
Η ψυχή της δοσμένη σε σένα.
Η αγάπη της δεν μετριέται.
Πώς θα μπορούσε…
Ακόμα κι όταν τη φαρμακώνεις, εκείνη στέκεται βράχος.
Ποτέ πίσω.
Ποτέ μπροστά.
Πάντα δίπλα σου.
Για να υπομένει τα πάντα.
Αγόγγυστα.
Ακούραστα.
Αδιαμαρτύρητα.
Κι αν κάποια στιγμή λυγίζει, ένα σου χάδι, μιά γλυκιά κουβέντα, την ανεβάζει στα ουράνια.
Γιατί ξέρει να αγαπάει.
Να πονάει.
Να θυσιάζεται.
Για σένα…
