Η φοβία της “Παρασκευής και 13”, πλέον έχει γίνει παράδοση σε όλο τον κόσμο.
Εάν όμως εξετάσουμε τις πολιτιστικές παραδώσεις των λαών με σλαβική παράδοση, θα δούμε ότι γι‘ αυτούς η συγκεκριμένη ημέρα και ημερομηνία δεν διαφέρει από τις άλλες.
Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι σήμερα, τους κανόνες του παιχνιδιού υπαγορεύει η δυτική πολιτιστική παράδοση, όπως ισχυρίζονται οι πολιτισμολόγοι.
Στις ΗΠΑ και σε μερικές χώρες της Ευρώπης, είναι πολύ δύσκολο να βρει κανείς σπίτια ή καταστήματα όπου στις οδούς να αναγράφεται ο αριθμός 13.
Εχει εξαφανιστεί αυτός ο αριθμός και από τα καθίσματα των αεροπλάνων, τραίνων, λεωφορείων και κινηματογράφων.
Σε πολλές περιοχές της Βρετανίας, αυτήν την ημέρα δεν κανονίζουν εγχειρήσεις και δεν παντρεύονται.
Στη Γαλλία, την ίδια ημέρα, βάζουν μία επιπρόσθετη 14η καρέκλα, εάν στο τραπέζι έχουν καθίσει 13 άτομα.
Παραλλήλως, οι φόβοι αυτοί ενισχύονται με τις πολλαπλές ταινίες τρόμου: «Παρασκευή και 13» και «Χάλογουιν 2007» έχουν συγκεντρώσει εκατομμύρια δολάρια από εισπράξεις σε όλο τον κόσμο, καθώς το άγνωστο πάντοτε κεντρίζει το ενδιαφέρον.
Οι άνθρωποι χρειάζονται δυνατές συγκινήσεις, είναι ένας τρόπος να περάσουν τις ελεύθερες ώρες τους, τονίζει ο διδάκτορας πολιτιστικολογίας Ολεγκ Κορνίλοφ από τη Ρωσία.
* Οι ιστορίες τρόμου είναι ένας από τους παράγοντες της καθημερινής κουλτούρας. Είναι ένας τρόπος για να καλυφθούν οι καθημερινές ανάγκες του ανθρώπου για αναψυχή. Αυτές οι μορφές πάντα καθορίζονται από τις αξίες στο επίπεδο του εθνικού πολιτισμού.
Ωστόσο, είναι γενική παραδοχή ότι τόσο η Παρασκευή και 13 όσο και το Χάλογουιν, προέρχονται από τον ρωμαιο-γερμανικό πολιτιστικό κώδικα.
Εάν εξετάσουμε τον σλαβικό πολιτισμό, θα δούμε ότι και εδώ υπάρχουν τα δικά τους “φρικιά”: η Μπάμπα-Γιαγκά στη Ρωσία, ο βεντμάκ στην Ουκρανία, ναβάτσι στη Βουλγαρία, βέστιτσα – στη Σερβία. Στρίγκα – στη Σλοβενία και Κροατία, μόρα – στην Πολωνία και οι κοινοί για τους σλάβους βαμπίρ και βρικόλακες. Και άλλο το ζήτημα το ότι έχουν παραμείνει απλώς ήρωες του φολκλόρ.
Σημειώνει ο Κορνίλοφ:
“Λογικά, θα έπρεπε σε εμάς, στο δικό μας έδαφος, να δημιουργηθούν οι δικές μας ιστορίες τρόμου και οι δικές μας μορφές υλοποίησης αυτής της ανάγκης. Ομως δεν σχηματίστηκαν, δεν αναπτύχθηκαν. Αυτό οφείλεται στη πολύπλοκη εσωτερική κατάσταση της ίδιας της σλαβικής κουλτούρας”.
Και τονίζει: “Ο πρώτος πολιτιστικός σχισμός συνέβη όταν πήραμε τον χριστιανισμό. Ο δεύτερος σχισμός ήταν η λήψη της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Ο τρίτος σχισμός, ήταν η διάλυση της κομμουνιστικής αυτοκρατορίας. Τρεις φορές αλλάξαμε τις πολιτιστικές μας κατευθύνσεις και προτεραιότητες. Γι’ αυτό, αυτή η πολιτιστική θέση συμπληρώνεται τώρα με άλλα ανάλογου ενδιαφέροντος, όπως το κινεζικό ημερολόγιο και οι δυτικές γιορτές”.
