Ηταν 29 Ιουνίου του 2002, τελευταία φορά που γιορτάσαμε την ονομαστική σου εορτή μπαμπά.
Ειχαμε μαζευτεί όλοι: Τα παιδιά σου, οι γαμπροί σου, τα εγγόνια σου.
Περίμενες να γιορτάσουμε και μετά «αποφασίστηκε» ότι είχε έρθει η ώρα να φύγεις από κοντά μας.
Τόσο νωρίς…
Είχες όμως ταλαιπωρηθεί αρκετά τον τελευταίο καιρό.
Την ημέρα της γιορτής σου σε βρήκαμε ξαπλωμένο, διατηρούσες όμως το κέφι σου.
Μου λείπεις…
Θέλω να φωνάξω δυνατά “μπαμπά” και να μου απαντήσεις…
Εχουν περάσει 12 χρόνια, δύσκολα στην αρχή, αλλά με τον καιρό ο πόνος γλύκανε.
Παρηγοριά βρίσκω στη σκέψη ότι όσο απομακρύνομαι από το χρονικό σημείο όπου μας άφησες, τόσο πλησιάζω στη στιγμή που θα σε ξαναδώ!
Μετά από τόσα χρόνια, η σημερινή ημέρα είναι πάλι μέρα γιορτής.
Γιορτάζει ο εγγονός σου!
Η μαμά λαχταράει κάθε φορά που τον βλέπει, που προφέρει το όνομά του… το όνομά σου!
Σε αγαπάμε πολύ, σε έχουμε πάντα στην καρδιά μας…
Σ’ αγαπώ μπαμπά.
Η κόρη σου.
